SAINT pro Cat's tweede Kittenclubdag was mijn allereerste. Graag wilde ik dit gezellige gebeuren eens meemaken, en nu er in mijn Bragalund’s bos net twee van dat jonge goedje rondloopt, heb ik mijn kansen waargenomen!

Tot vijf dagen geleden was het helemaal niet de bedoeling dat jongste bosbewoner Brun mee zou gaan – hij was er tenslotte nog maar nèt… Maar Brun heeft een onbevangenheid waar je van smelt en toen hij ook al zo vlug en makkelijk goeie maatjes was met Irina, werd het ineens een heel goed idee om hem toch maar lekker mee te nemen. Voor Irina, die niet erg van autorijden houdt, was zijn gezellig gezelschap alleen maar fijn en samen zouden ze de toch lange dag natuurlijk veel beter kunnen doorstaan.

En zo togen wij op de kortste dag van het jaar gedrieën naar Utrecht, waar de Veemarkthallen onze bestemming waren. En omdat deze besloten kittenshow (alleen voor SpC-leden dus) op het luxe tijdstip van 9.00 uur aanving, hoefden we niet eens zo erg onzalig vroeg uit de veren.

Onze kittenshow was circa 65 kittens groot en maakte deel uit van een groot Kleindierenevenement en dát was niet te missen! Eenmaal binnen sloeg de herrie ons tegemoet: uit honderden kelen kwam gekraai, gehinnik, gekakel en gekwek, gekoer, gegak en gebalk – 't was oorverdovend! Gelukkig zat onze showruimte in een hoek, ver verwijderd van de hanen, de grootste lawaaischoppers van allemaal.

Na het inrichten van de vier kooien – jawel, we hadden lekker de ruimte omdat onze buren afwezig waren – konden mijn beide kittens hun dagverblijf gaan bewonen. Irina vond het een uur lang maar helemaal niks, haar adem en haar ogen waren knap onrustig. Maar gelukkig verdween haar opwinding geleidelijk aan, mede dank zij Brun(netje) die het, zodra hij geïnstalleerd was, allemaal wel boeiend vond en enthousiast begon te spelen met alles wat hem voor de pootjes kwam. Met zijn gezellige manier van doen en zijn lieve koppie trok hij veel aandacht van bezoekers; en omdat het formaat van mijn twee gespuisjes zo sterk uiteenloopt is me door een aantal van hen gevraagd of zij (Irina dus) misschien zijn moeder was?…☺ De veronderstelling is niet eens zo raar, als je bedenkt dat Irina met haar 7½ maand al over de vier kilo weegt en ze er daarom voor de gemiddelde toeschouwer bepaald niet meer als een kitten uitziet… Maar ook Irina’s expressieve koppie bleek een leuke attractie en zo trok mijn duo samen een boel bekijks – zo leuk!

Kleine Brun werd als eerste opgeroepen voor de keuring en toen ik hem op de tafel neerzette, ging hij er eens rustig bij zitten kijken. Onze keurmeester, een Belgische en een echte schat, kon het niet laten om hem eerst even op te pakken en lekker te knuffelen. ‘O leuk’, zag ik aan Brun, ‘knuffeltijd – daar hou ik wel van!’ ☺ Maar daarna werd hij toch echt serieus van boven tot beneden en van kop tot teen bekeken en bevoeld. Brun kreeg vooral complimenten over zijn megapluimen, zijn mooie ogen en zijn al zo mooi afgetekende blotched-patroon en hij vond dat het goeie moment om meteen nog effe wat te gaan spelen.

Brun hield zich dus prachtig en zo werd ook zijn keurrapport: een mooie U1 met de slotopmerking “een zeer lief en speels katertje”!

Een half uurtje later was Irina aan de beurt en nadat ik haar dichte vachtje had ontdaan van al het kattengrit (want ze had lekker koel in het kattenbakje gelegen ☺), zette ik haar op de keurtafel. Ik was er niet helemaal gerust op, want dit meissie van me is een volbloedje en als ze opgepakt wordt wanneer ze daar geen zin in heeft, kun je het helemaal schudden en worstelt ze net zo lang en fanatiek totdat ze los is en haar zin heeft (tja, dat heeft ze van haar moeder ☺). Maar niks van dat al nu - ze ging… er rustig bij liggen ☺!!! De keurmeester was erg enthousiast over de kleurverdeling in haar snoetje en over haar mooie oorpluimen, de ene rood en de  andere zwart. Ook noemde ze haar brede neuslijn, haar duidelijke mackereltekening en haar megapluimstaart als bonuspunten. En zo eindigde ook voor Irina de eerste keuring met een fraaie U1 en de opmerking “een zeer lieve poes”!

Zo, onze dag kon niet meer stuk, niewaar?

Maar ’s middags na de lunch begon het ‘serieuze werk’: de verkiezing van de beste kittens…

En wat schetst mijn verbazing? Brun en ik werden opgeroepen om in het rijtje te gaan staan voor “2^e beste kitten 3-6 maanden”! Aldaar legde hij het af tegen een prachtig Birmaantje, maar wel had hij nu, met heel zijn 14 weken, zijn eerste nominatie – compleet met medaille – al op zak!!!

Een half uurtje later werd ik nog een keer opgeroepen – nu was het Irina die in het rijtje mocht komen voor “3^e beste kitten 6-10 maanden”! En … jawel zeg, Irina werd gekozen!!! Dat is toch een heel bijzondere belevenis, hoor, om met je eigen ‘fokje’ op het podium te mogen staan; en Irina? – ze hield zich kranig onder alle aandacht en het felle licht ☺!

Of de foto van de showfotograaf goed gelukt is, moeten we natuurlijk nog even afwachten, maar Irina heeft vandaag haar eerste trofee gewonnen!

Wat een dag, wat een dag!!! ’t Was bepaald vermoeiend geweest voor mezelf, maar mijn dappere duo heeft er niet veel van gehad! Toen we eenmaal thuis waren en ik de meest spoedeisende zaken had gedaan en opgeruimd, hing ik toch echt voor pampus op de bank met de beentjes omhoog. En mijn gespuis? Ze waren alweer saampies aan het spelen, lekker gezellig en helemaal lief!!!

Onze eerste kittenclubdag was erg gezellig en daar bovenop nog eens zó geslaagd, dat ik mijn twee showlopers voor de komende week maar eens een ‘sterrenstatus’ geef!