Showtime Oud Gastel

8 oktober 2006

 

 

't Was me het dagje weer wel, deze showdag in Oud Gastel...! Dat deze show anders dan anders zou worden, had ik wel verwacht, maar dat het vandaag allemaal zó spannend en enerverend zou uitpakken was een regelrechte verrassing...

Maar...laten we eerst maar gewoon bij het begin beginnen: 

Hoewel het in de herfst al behoorlijk moeilijk voor me begint te worden om op zo'n 'onzalig' vroeg uur mijn bed uit te moeten, was ik vandaag  extra gemotiveerd en nieuwsgierig naar deze showdag - niet omdat het herfst en in Oud Gastel was, maar omdat ik Fee voor de zekerheid had ingeschreven voor een determinatie... Zou ze nou 'zilver' zijn of toch niet???

Wederom togen wij dus met zware bepakking gedrieën zuidwaarts en prachtig op tijd doorliepen wij de check-in, de medische keuring en het inrichten van F&F's dagverblijf. Mijn vrienden en showgenoten waren er al: Diana en Richard en Karin die Britse Korthaar fokt. Diana hielp me nog even met een manicure van Fee, want als het op nagels aankomt is die echt geen katje om zonder handschoenen aan te pakken!

De determinatie van Fee stond omstreeks 9.30 uur op het programma, maar vanwege de verplichte verkiezingen bij onze Zuiderburen waren de Belgische keurmeesters noodgedwongen flink wat later dan voorzien... Geen probleem natuurlijk, want dan drink je gewoon nog een extra koppie koffie.

 

 

En toen was het zover: vol verwachting begaven Fee en ik ons, gewapend met stamboom, naar de determinatie. Daar werden we opgewacht door twee keurmeesters, die zich geconcentreerd over Fee's velletje bogen. De eerste constatering was: 'geen zilver', en de tweede: ze is 'golden' (het begon me te boeien: geen zilver?, dan gaan we voor goud...!), maar daarmee waren we er nog niet, want hoe verhoudt zich deze bijzondere kleur met tabby (blotched)? Het werd een voor mij als toehoorder leerzame discussie tussen twee duidelijk deskundige experts; en voorzichtig viel toen ook voor het eerst het hoge woord 'amber'. Uiteindelijk werd besloten om eens naar de ouders, en dus naar de stamboom, te kijken en zo werd de voorzichtig geuite amber-mogelijkheid bevestigd. Maar nu ontstonden meteen twee nieuwe problemen, want beide keurmeesters constateerden absoluut geen tortie, maar - nog ingewikkelder: de kleur amber wordt in Nederland niet erkend (behalve door de FIFé-afhankelijke kattenverenigingen). Dus hoe moest mijn mooie, lieve prinsesje nu in een groep worden ingedeeld? Een derde, Duitse keurmeester kwam erbij en zijn zeer geoefende onderzoek wees binnen de kortste keren uit, dat Fee toch echt en heel duidelijk amber is, maar ook bevestigde hij de aanwezigheid van tortie in Fee's mooie, maar mysterieuze vachtje.

 

Het probleem en de discussie aan de keurtafel groeiden ondertussen met de minuut en zo ook het gezelschap keurmeesters rondom Fee: van drie ging het naar vier, en toen vijf, en zelfs zes, zeven en acht...!!! Mijn kleine Fee werd zowaar erg stilletjes onder al deze aandacht en besloot zich zo verdekt mogelijk op te stellen door zich er maar letterlijk bij neer te leggen ! Ze was ontwapenend rustig en schattig onder alle druk en drukte - en kreeg daarvoor van enkele keurmeesters aan het einde van deze marathonsessie een uitdrukkelijk compliment!

De uiteindelijke beslissing werd in gezamenlijk overleg gevonden: omdat amber genetisch voortkomt uit zwart, kon Fee worden ingedeeld in de groep "black-tortie-tabby (blotched) met wit. Eén keurmeester gaf me nog het advies om een formeel verzoek tot erkenning van de kleur amber te doen bij de FNK (Federatie Nederlandse Kattenverenigingen), maar ik geloof dat ik daar maar eerst nog eens een nachtje over ga slapen...

 

 

En toen begonnen de show en de keuringen dan echt... Rond de klok van 11 uur was Fee de eerste van mijn lieverds die zich, keurig gewassen en gestreken, mocht presenteren aan de keurmeester, een Duitse dame dit keer. Zij maakte meteen de opmerking dat Fee helemaal verkeerde oren had en dat bracht me zó van mijn stuk, dat ik haar uitleg aanvankelijk maar half begreep. Die ging over het verschil in de vorm van de oren tussen de Maine Coon en de Noorse Boskat, geïllustreerd en al. Ik kwam uiteindelijk in mijn beste Duits niet veel verder dan: "maar ze hééft toch de ronde oren van een Noor?" Ja, verzekerde de keurmeester mij, en dat was nou net het probleem: ze kon toch echt niet door de beugel als Maine Coon met Noren-oren en daar moesten dus heel wat punten voor worden afgetrokken! .... Pas toen was ik zo slim om op het papier te spieken, dat de dame voor zich had .... en wat stond daar (weliswaar met de goede naam en het goede shownummer): "Maine Coon"! Wel ja!!! Nu zouden we van mijn Feetje de kleur hebben vastgesteld, maar stond ineens haar RAS ter discussie...!!!

Nee hoor, geintje, natuurlijk kwam het zo ver niet - het was gewoon verkeerd op het bericht aan de keurmeester gezet en ook hiervoor moest weer een oplossing worden gevonden door de organisatie. Bij deze keurmeester waren Fee en ik toen verder vlug klaar, want zij keurde geen Noren vandaag. En zo gingen mijn kleine meissie en ik onverrichterzake maar weer terug naar de showkooi...

 

 

Niet lang daarna was het Flynn's beurt om zich aan de keurmeester voor te stellen. Nu ik had besloten om hem voortaan op show maar in de transportmand te vervoeren, was hij keurig rustig toen hij op de tafel werd gezet. Als begroeting kreeg ik meteen een KOP(-stoot), zo van: "héé, leuk je weer te zien", waarna hij doodgemoedereerd de keurmeester het schrijven ging beletten, want zo'n bewegende pen was voor hem toch wel een erg onweerstaanbaar nieuw Speeltje. Kortom, Flynn gedroeg zich gezellig, levendig en op zijn gemak. Zijn keurrapport was alweer toppie: met uitzondering van een niet helemaal recht profiel (tja, Flynn is gewoon het 'oude type Noor' waar ik zo van hou...), kwam hij er met louter 'goedjes' uit en dat leverde een U1 en een CAC op - zijn tweede op rij! Dat was toch wel weer een  resultaat om van te gaan glimmen!

 

 

Zo model en vlekkeloos als de show voor Flynn verliep, zo spannend en ingewikkeld was de dag van Fee; want als ik had gedacht dat haar keuring nu gewoon volgens de normale procedure zou geschieden, had ik het toch echt nog even helemaal mis! Haar Oud Gastel-avontuur ontwikkelde zich tot een "drama" in drie bedrijven, want ik had Fee nog niet op de tafel gezet - waar ze maar meteen weer ging liggen - of de keurmeester legde zijn pen neer, vouwde de armen over elkaar en ging haar langdurig peinzend zitten observeren... Na deze lange stilte legde hij me uit welk probleem hij had: op zijn papieren van Fee stond dat ze black-torby met wit was, maar op deze manier zou hij moeten weigeren om haar te keuren, om de simpele reden dat Fee amber is! Ik deed hem daarom kort verslag van de discussie van die ochtend bij de determinatie en de manier waarop men had besloten om dit op te lossen. Hij bleef echter (terecht, mijns inziens) bij het standpunt dat hij de keuring op deze manier niet kon uitvoeren omdat hij daarmee de keurmeesterscode zou overtreden!

 

Hierna ging hij maar eens te rade bij de keurmeester naast hem - dat was toevallig dezelfde persoon die 's morgens zo kort en duidelijk was geweest over Fee's determinatie. Die liet prompt de tafel, de eigenaar en de kat die hij aan het keuren was in de steek en de twee gingen - alweer uitgebreid - in discussie om te zoeken naar een goede uitweg voor dit dilemma.... Nadat beiden hadden geconstateerd dat het in Nederland toch wel erg ingewikkeld was, omdat men amber niet erkent, kwamen zij tot een aanvaardbaar compromis, nl. dat de kleur zwart kon worden veranderd in "amber (genetisch zwart)". Toen ook deze hindernis was genomen, was de eigenlijke keuring een fluitje van een cent: met vlag en wimpel - en alweer met de woorden "een prachtige kat" - haalde Fee dit keer haar CAC met gemak binnen! Al met al dus toch nog een prachtig resultaat.

 

 

En ook op deze show is het daarbij gebleven: hoge lof voor Fee van iedere deskundige die haar van dichtbij heeft gezien, maar desondanks en helaas geen prijzen voor mijn lieve meisje. Natuurlijk weet ik ook dat er héél veel héél mooie katten de revue passeren op een show, maar toch...... (een heel klein duiveltje in me houdt er rekening mee, dat Feetje misschien toch wel een beetje gediscrimineerd wordt - niet omdat ze allochtoon is, maar omdat ze zo'n bijzondere kleur velletje draagt....) Maar ach, wat heeft dit gemijmer voor zin? Ik zal het nooit weten...

 

En zo gingen we aan het einde van deze bijzondere showdag naar huis, maar liefst twee mooie CAC's rijker! En er moet me toch nog één ding van het hart: de show was prima georganiseerd, de sfeer was leuk en ik heb veel bewondering en respect voor iedereen die zoveel moeite heeft gedaan om zorgvuldig om te gaan met het 'ingewikkelde geval', dat Feetje toch blijkbaar echt is. Ook de vragen en de kleine vergissing (bij de Duitse keurmeester) zijn vriendelijk en professioneel opgelost. Compliment voor de N.P.V.!

 

Maar mócht ik een volgende keer toch nog eens bang zijn om me op een show te gaan vervelen, dan kan ik altijd weer een keer om een determinatie van Fee vragen...☺☺☺ !

 

En Feetje zelf? - Die heeft zich onder al het tumult zo voorbeeldig en kranig gehouden, dat ik apetrots op haar was en haar maar eens met een paar extra knuffels en snoepjes heb verwend. Wat een meissie!!!

 

't Was me het dagje weer wel...!