|
|
Showtime Woerden 13 januari 2008 |
|
|
Eindelijk weer eens de gelegenheid om naar show te gaan! Nu eens geen zwangere poezen, geen kittens en geen direct gevaar meer voor kattenziekte: de meisjes hebben gewoon op tijd een (extra) prikje gekregen. Dus vandaag toog ik met één ervaren matrone en drie groentjes naar Woerden – mijn hele spul dus.
’t Was spannend, want bij één van mijn bakvissen, Eline, verwachtte ik angst en rebellie, daar zij thuis soms ook niet in handen te houden is als ze daar geen zin in heeft (en geef haar eens ongelijk…☺!).
Toen we goed en wel geïnstalleerd waren en de dames in de kooien konden plaatsnemen – waar ze met z’n vieren flink wat ruimte hadden –, kozen ze er desondanks voor om op een kluitje bij mekaar te kruipen: met z’n allen in één kooi! Daar moest ik toch even een plaatje van maken, van dat trosje katten – de goede observeerder kan op de foto nog net, onder het achterwerk van Eline, een klein stukje kop met snorharen van Fee ontwaren.
Na het eerste onwennige halfuurtje kwamen de dames geleidelijk wat tot rust en vond Eline het zelfs tijd om het kattenbakje met een plasje in te wijden.
Tegen tienen werden Rhoslyn en ik uitgenodigd voor de determinatie. Ik had die voor haar aangevraagd, omdat het blotchedpatroon, dat zo duidelijk aanwezig was geweest toen Rhoslyn nog een baby was, inmiddels steeds minder zichtbaar wordt en er dus toch mogelijk sprake is van de bekende ‘ghosttekening’. Vooral bij crème/witte katten is dat niet eenvoudig te zien en dat werd vandaag met klem bevestigd, toen de dames en heren keurmeester er maar niet uit konden komen!
Wel 8 van hen bogen zich over Rhoslyns velletje en werden het niet met elkaar eens. Rhoslyn ging daarbij van tafel naar tafel, van hand tot hand, werd uitgerekt en in de lucht gehouden, als een zak onder haar voorpoten opgetild en tegen de haren ingestreken. Zelfs voor dit meissie, dat normaliter toch voor niks en niemand bang is en alles wel leuk en interessant vindt, was dit alles toch echt effe teveel! Ze werd langzaamaan steeds kleiner, haar ogen vertelden duidelijk dat ze dit echt niet leuk meer vond en ze wilde weg (ja, gek hè?).
Op zeker moment vond de coördinator van de keurmeesters het wel welletjes. Omdat de ‘stand’ onder de keurmeesters 4 tegen 4 was (effen of tabby), hakte hij de knoop door met een bondig: “vandaag is ze effen”. Ik was blij met zijn tussenkomst, want tijdens het dispuut van de keurmeesters leek niets erop te wijzen, dat ze ook maar enige rekening hielden met het gegeven dat dit alles voor mijn jonge katje toch een enerverende en akelige belevenis moest zijn.
Vandaag stond Rhoslyn dus als ‘effen’ te boek en zo zullen we het voorlopig ook maar even houden. Ondertussen nam ik voor mezelf alvast een kloek besluit: geen showdeterminaties meer voor mijn katten: met zo’n behandeling maak je iedere kat volledig ongeschikt voor show! Kortom, Rhoslyn en ik waren niet blij en het duurde nadien nog zeker een half uur, voordat we er allebei weer een beetje overheen en tot rust waren…
Volgens de planning van de keuringen waren mijn Noren en ik pas in de tweede helft van de middag aan de beurt en – wat ik op grond daarvan al had gevreesd – werden ze bovendien allemaal ‘tegelijk’ voor keuring opgeroepen. Vervolgens ging er helaas van alles fout. Toen ik met Flori, na minstens 10 minuten te hebben staan wachten, bij de keurmeester kwam, stuurde zij ons meteen terug, omdat zij eerst alle Maine Coons gekeurd wilde hebben. Gevolg hiervan was, dat de keurmeester zelf van haar administratie een volledige puinhoop maakte: ze schreef het rapport over Fee op het rapportformulier van Flori, waarna zowel Fee als Eline voor een tweede maal bij haar moesten verschijnen, omdat ze nu niet meer helder had wie wie was….
Het was dan ook niet verwonderlijk, dat zij Flori compleet zou hebben overgeslagen als ik daar niet even voorzichtig naar had gevraagd… Ze stuurde haar steward erop uit om een nieuw rapportformulier voor Flori te laten maken en zo kwam het dat het al ver na vieren was, voordat al mijn meiden klaar waren met de inspectie..
Over de keuring zelf wil ik het maar niet te uitvoerig hebben: ik weet niet welke rasstandaard ‘mijn’ keurmeester bij het keuren van Noren hanteerde, maar na een wat pinnige discussie bleek voor haar het belangrijkste criterium te zijn, dat je een Noor onmiddellijk van een Maine Coon moest kunnen onderscheiden op het punt van elegantie (?). Ook hield zij stug vol dat de Noor ovale voetjes zou moeten hebben…! Pas toen ik haar vroeg om bewijs daarvan, moest zij, na haar eigen rasstandaard hardop te hebben voorgelezen, toegeven dat zij zich hier vergiste…!!! Ook meende zij dat mijn Noren van ‘het verouderde type’ zijn en dus maar net-aan goed genoeg voor een CAC, en beslist niet voor meer dan dat.
Oké, dat er een strijd bestaat tussen keurmeesters over het ‘oude’ en het ‘nieuwe’ type Noor is mij natuurlijk bekend. Maar dat mijn meissies worden gekwalificeerd als zijnde ‘verouderd’, gaat wel ver! Enfin, laat ik maar blij zijn met en trots op mijn ‘oude’ Noren, want er is geen haar op mijn hoofd die erover piekert om kleine, elegante Noortjes met een plat voorhoofd te gaan fokken!
Uiteindelijk was er toch nog een beetje feestje, toen mevrouw keurmeester helemaal lyrisch werd over Flori, haar elegantie en haar nieuwe type [Hoewel Flori dat op grond van haar stamboom helemaal niet kan zijn, ben ik eerlijk genoeg om toe te geven, dat haar huidige uiterlijk en formaat wel heel sterk die indruk wekken…☺].
Resultaat?: Flori stond – als enige van de 12 aanwezige Noren op show - op het podium voor een Best in Variëteit en mocht zelfs in het rijtje om mee te dingen naar een Best in Show!!! Aldaar legde zij het met nog 5 andere rassen af tegen een – het moet gezegd – oogverblindende Somali poes.
Alles samenvattend houd ik het maar op ‘eind-goed-al-goed’: ’t was een enerverende dag met ergernissen en een boel chaos, maar mijn meiden, en vooral Flori natuurlijk, hebben uiteindelijk toch allemaal een prachtig puntje ‘in-de-tas’.
En last but not least ben ik helemaal trots op hen, omdat ze zich de hele dag zo fantastisch en kranig – boven verwachting – hebben gedragen! Mooi toch?
|
